Ideaal
Afgelopen dinsdagavond wilde ik een biertje drinken op het terras van mijn stamcafé in Wijchen. Helaas. Er was een besloten aspergeparty. Alleen voor genodigden en daar hoorde ik niet bij. Geen probleem; de Markt van Wijchen is één groot terras. Dus kon ik in de avondzon toch nog van een biertje genieten. Nou ja biertje. Ik bestelde een halve liter Weizener, want ik moest toch even bekomen van de schrik. Aspergeparty? Zou mijn stamcafé bezoek hebben gehad van de Partij voor de Dieren waardoor een haringpartyveranderd was in een aspergeparty? Iets wat deze partij vanaf nu graag geregeld ziet in het stadhuis van Nijmegen om overbevissing en dierenleed tijdens de vangst van de haring tegen te gaan. Ik maakte me onterecht zorgen. Volgende week is het de feestdag van Sint Jan. Traditiegetrouw de laatste dag dat er asperges gestoken worden. De haring komt een andere keer wel.
Commotie alom over dit voorstel van de Partij voor de Dieren. De zoute haring veranderde bijna in een zure haring. Hoewel ik het een krankjorum voorstel vind viel het wel te verwachten. De Partij voor de Dieren heeft het tegengaan van dierenleed als ideaal in het partijprogramma opgenomen. Zonder idealen geen politiek. Via de politiek kun je proberen je idealen waar te maken. Vóór de verkiezingen laat je aan iedereen weten wat jouw idealen zijn. Duidelijkheid voorop. Als veel mensen jouw idealen onderstrepen dan word je gekozen. Simpel zat. Dan begint het werk. Proberen je idealen in beleid om te zetten. De kiezers verwachten niets anders. Raadslid Eline Lauret doet dus niets anders dan wat ze haar kiezers via het verkiezingsprogramma heeft beloofd. Dat siert haar als politicus. Helaas voor de Partij voor de Dieren zijn er voor een verbod op Haringparty’s te weinig medestanders in de raad. De haring zal daar volgend jaar wel terugkomen. Met en zonder uitjes.
Afgelopen weekend stonden er voor het eerst in het bestaan van de Snelbinder geen honderden hinderlijk gestalde fietsers van zonaanbidders op Veur-Lent langs de reling. De twee beveiligers Ali en Mohammed dirigeerden iedereen naar beneden naar de nieuwe pop-upfietsenstalling voor 500 fietsen. Ik ga dit weekend eens kijken hoe een pop-up fietsenstalling er uit ziet. Ik heb geen flauw idee. Maar alle hulde voor deze twee beveiligers. Honderden ‘wij zetten onze fiets hier al jaren neer en hoezo mag dat niet meer’ zonaanbidders zo ver te weten te krijgen dat ze hun fiets via de trap naar beneden brachten getuigt van grote klasse. Voor mij zijn Ali en Mohammed de eerste genomineerden voor de titel Nijmegenaar van het Jaar. Eén probleempje was er wel. De elektrische rolgoot naast de trap deed het niet. Het zal weer eens niet. Dit technisch malheur kon niet verholpen worden. De monteur zat in Barcelona. Zo’n zin in de Gelderlander is proza van hoge schoonheid. Of hij of zij daar een rolgoot aan het repareren was of lekker onder een parasol op het strand lag vermeldde het artikel niet.
Wat is in Nijmegen de overeenkomst tussen een haringvrij stadhuis en niet haperende rolgoten, roltrappen of liften in de openbare ruimte? Ze zijn een onbereikbaar ideaal.
Over Vincent
Lees ook
Terugbladeren: De jaarrekening
