Ommekeer
TERUGBLIKKEN EN vooruitkijken gaan deze dagen hand in hand. De overgang van 2023 naar 2024 is kalendertechnisch weliswaar een harde grens, maar veel onderwerpen waarover ik het afgelopen jaar heb geschreven trekken zich van deze grens niks aan. Daar zorgt de Wet van het Behoud van Ellende wel voor. Voor het zoveelste jaar op rij is er namelijk nog steeds geen overeenstemming tussen NEC en de gemeente over de verkoop van het Goffertstadion. De waarde van het stadion daalde afgelopen jaar sneller dan het peil van de Waal momenteel stijgt. In ieder geval in de ogen van de directie van NEC. Wordt dus vervolgd in 2024.
Diezelfde wet zorgde er ook voor dat mijn trechtertheorie over de kosten van de verbouw van museum het Valkhof bewaarheid is. Op het einde van het jaar moest er 861.000 euro extra opgehoest worden vanwege tegenvallers in de aanbesteding. “Tot hier en niet verder” werd regelmatig door raadsleden geroepen. Wordt komend jaar zeker opnieuw geroepen. Er is wel een participatietoolkit, maar nog geen woning te zien op het ROC- terrein aan de Vossenlaan of een nieuw poppodium achter Doornroosje. Er is wel een inclusiebeleid maar nog geen Brug der Zuchten aan de Waalhaven. Wordt vervolgd in 2024. De gemeenteraad zag graag een kunstwerk Gastvrijheid. Helaas legde de kunstenaar na vier jaar het moede hoofd in de schoot omdat kunst in de openbare ruimte realiseren volgens goed Nijmeegs gebruik een bijkans onmogelijke opgave is. Gelukkig is er ook de Wet van Behoud van Optimisme. Er gaat eindelijk gestart worden met de bouw van appartementen op de plek waar Metterswane heeft gestaan; de Asfaltcentrale is gesloten en Bruls mag nog eens zes jaar blijven van de gemeenteraad. Noem dat allemaal maar niks. Er is ook nog de Wet van het Behoud van Onzekerheid. Want komt de Godenpijler na herinrichting van het Kelfkensbos nou terug of niet? En wat gaat er met het Seinhuis in de Spoorkuil gebeuren? De door de gemeente ingehuurde Urban Producers zeiden afgelopen januari een jaar nodig te hebben om te bedenken wat er in grote lijnen zou kunnen komen. Al een jaar lang onzekerheid troef. Verkeerswethouder Cilia Daemen is de grondlegger van de Wet van Gewenning. Volgens haar moet iedereen maar gaan wennen aan de versnelling van de mobiliteitstransitie met alle verkeers-en parkeermaatregelen. De tijd waarin Gerry van Campen met zijn auto snel een macaronibroodje kon scoren op Plein 44 is niet meer. Dat weten lezers van de Telegraaf nu ook. Tot slot de Wet van de (wij hebben het in deze tijden toch al zo moeilijk) Klagende Horeca. Ook in 2023 vast pandoer. Nog steeds geen verbod op het meenemen van blikjes bier tijdens de Vierdaagsefeesten; nog steeds geen afzonderlijke introductieperiode van Universiteit en HAN. Dus omzetverlies.
Vorige week hoopte ik op een verklaring van de kroegbazen rondom de Grote Markt dat de enorme drukte door het Glazen Huis een kerstgeschenk uit de hemel was voor hun omzet. Die verklaring kwam er. De horeca was razend enthousiast en de gemeente kreeg alle lof voor het meedenken. Dit statement biedt kansen voor de Wet van de Hoopvolle Ommekeer. Ik wens u dan ook alle goeds voor 2024.
Over Vincent
Vincent Cantrijn is in 1951 geboren in Breda. Van 1969 tot 1975 studeerde hij sociale geografie/planologie in Nijmegen. Na zijn studie ging hij in Venlo wonen en werken. Vanuit Venlo werkte hij ook nog acht jaar als projectleider stadsvernieuwing in Eindhoven. In 1989 verhuisde hij met vrouw en kinderen terug naar Nijmegen. Door zijn werk in de stadsvernieuwing bij de gemeente en daarna bij Portaal Woonstichting kent hij Nijmegen van binnen en van buiten. Vanaf 2013 combineerde hij vroegpensioen met een zzp-bestaan als debatleider. Liefde voor Nijmegen en verwondering over politieke zaken lopen als een rode draad door zijn columns. En dat voor iemand die al 22 jaar met veel plezier in Wijchen woont. Nijmegen is voor hem letterlijk en figuurlijk nooit ver weg.
Lees ook
37 Statushouders wachten in Nijmeegs hotel op woning in Winkelsteeg
Ien, de podcast Jaaroverzicht 2023 — met Stijn Verbruggen