Ontluxen
Pien Houthoff stopt na 17 jaar als directeur van Lux. Ze neemt eerst een paar maanden pauze. Even geen film, theater, debat, of festival aan haar hoofd. Het hoofd leeg maken en afkicken. Zelf noemt ze het ontluxen. Een prachtige woordspeling. Volgens Pien heeft Lux een stevige plek in de Nijmeegse cultuurwereld verworven. Azijnpissers zeggen dat dit komt door de te hoge gemeentelijke subsidies die naar deze linkse hobby gaan. Die laat ik voor wat ze zijn. Nijmegen kan trots zijn op Lux. Pien is optimistisch over de toekomst. Plannen voor vernieuwing van het horecagedeelte liggen voor haar opvolger klaar. Kijk eens aan; dat is een interessante uitspraak.Ik ga terug naar 2006.
De gemeente publiceerde in dat jaar de nota “Eten en drinken in Nijmegen”. De titel deed vermoeden dat het een toeristische culinaire folder was. Fout. Het was een heuse beleidsnota over de toekomst van de horeca in de binnenstad. Horeca werd door de gemeente als een groeisector beschouwd. Dat is uitgekomen. Doe dus niet te laatdunkend over de voorspellende gaven van gemeentelijke beleidsmakers. Ted Chiaradia was directeur van Lux. Hij sprong als eerste in het gat. Letterlijk. Hij wilde het gat van het Poortgebouw dichtmaken om het cafégedeelte van Lux uit te breiden. Gat eruit; kroeg erin. En dat vooral omdat het in het gat tochtte. Wat er tegenzat weet ik niet, maar het gat is er nog steeds. En het tocht er ook nog als de mieter. Khalid Oubaha lukte het om een gat van 17 miljoen euro in zijn horeca-imperium te dichten. Dan moet het voor de nieuwe directeur van Lux toch een kleine moeite zijn om dat gat van een paar vierkante meter te dichten voor uitbreiding van zijn horeca. Tenzij het gat gemeentelijk monument wordt om deze ontwikkeling tegen te houden. Een Poortgebouw zonder gat is geen Poortgebouw. Ik hoor het gemeentelijke monumentendeskundigen zeggen. Dat wordt dus een buitentap.
Invulling van het gat is nog onzeker. De realisatie van vijf zorgwoningen voor daklozen op een veldje bij Ressen ook. Jarenlang werd erover gesoebat met omwonenden. Tot de Raad van State alle bezwaren van omwonenden als kulargumenten bestempelde. Dat leidde in 2019 tot een tijdelijke vergunning van tien jaar. En hup. Weer gingen bewoners van Ressen naar de Raad van State om dit besluit aan te vechten. Afgelopen week gaf de Raad van State definitief groen licht voor de vijf woningen. Goed nieuws. Zou je zeggen. Nee hoor. Door alle bezwaarprocedures zijn er van die tijdelijkheid nog maar vijf jaar over. Het college beraadt zich wat te doen. Dat lijkt me niet zo ingewikkeld. Het is in Nijmegen wel vaker voorgekomen dat tijdelijk synoniem staat voor altijd. Ik heb de afgelopen jaren genoeg voorbeelden beschreven. Waarom zou de gemeente nu ineens wél terugkrabbelen voor de tijdelijkheid van de resterende vijf jaar? Kom op zeg. Voor zegge en schrijve vijf mensen gloort er jarenlang hoop op een beter leven via begeleid wonen op een afgelegen veldje bij Ressen. En dan zouden bewoners van Ressen uiteindelijk hun zin krijgen dat het niet doorgaat? Dat mag niet gebeuren. En ja; misschien moeten ze er letterlijk afkicken. Ze wonen daar niet om te ontluxen.
foto: Wikipedia
Over Vincent
Vincent Cantrijn (1951, Breda) studeerde sociale geografie/planologie en werkte in stadsvernieuwing. Sinds 1989 kent hij Nijmegen goed door zijn werk bij de gemeente en Portaal Woonstichting. Vanaf 2013 is hij zzp-debatleider. Zijn liefde voor Nijmegen en politieke verwondering staan centraal in zijn columns, al woont hij al 22 jaar in Wijchen.
PS: Geniet je van Ien, de podcast? Overweeg dan om ons te steunen met een kleine donatie. Dat kan eenmalig of maandelijks. Zo kunnen we blijven groeien zonder vervelende advertenties!
