Pragmatisch
Mona Keijzer de hemel in prijzen als bestrijder van jarenlange bezwaarprocedures tegen bouwplannen, terwijl ze zelf veelvuldig heeft geprotesteerd tegen een bouwplan bij haar eigen huis. Of ik dat niet wist? Aldus een reactie naar aanleiding van mijn column van vorige week. Natuurlijk wist ik dat. Maar de bezwaren tegen dat bouwplan bij haar huis waren ingediend door de persoon Mona Keijzer en dat is iemand anders dan de minister Mona Keijzer. In de politiek is zo’n dubbele persoonlijkheid tegenwoordig heel normaal. Begin negentiger jaren in Nijmegen trouwens ook. Een raadslid ging toen niet akkoord met het bestemmingsplan dat het hoge roze flatgebouw langs het spoor aan de Muldersweg mogelijk moest maken. Zijn tegenstem was echter onvoldoende om het bestemmingsplan tegen te houden. Toen de flat gereed was, ging het raadslid dat tegen de bouw stemde er ogenblikkelijk wonen, want zo zei hij: “De flat staat er nu toch.” Dat is onnavolgbare principiële logica. Het zou dus zo maar kunnen dat de bestuursleden van de stichting Hart voor Hazenkamp over een paar jaar gaan wonen in de nieuwe appartementen aan de Vossenlaan waartegen ze meer dan tien jaar hebben geprocedeerd onder het motto: we wilden altijd al kleiner gaan wonen en die appartementen staan er nu toch. En met droge ogen kunnen ze zeggen dat de appartementen toch maar mooi in het hart van de Hazenkamp liggen. Prima passend bij hun statutaire doelstelling. Je moet de boel een beetje pragmatisch oplossen.
Over pragmatisch oplossen gesproken. Vorige week schreef ik dat verhoging van de onroerende zaakbelasting verrekte weinig draagvlak oplevert en dat dit toch regelmatig gebeurt. Een paar dagen later bewees de gemeenteraad van Beuningen het gelijk van mijn stelling. Beuningen dreigt onder curatele van de provincie te komen omdat de gemeentelijke financiën verre van op orde zijn. Om dit doemscenario te voorkomen lanceren verschillende politieke partijen nu het voorstel om de onroerende zaakbelasting flink te verhogen. Laat de provincie mooi het rambam krijgen; wij zijn geen smurfen, aldus de fractievoorzitter van de grootste partij in de gemeenteraad. Als deze verhoging in het verkiezingsprogramma van welke partij dan ook had gestaan had die partij het bij de verkiezingen wel kunnen schudden. Nu valt het onder de categorie: gewoon de boel een beetje pragmatisch oplossen.
Dat pragmatisme niet altijd synoniem staat voor opportunisme bewijst de Voedselbank Nijmegen-Overbetuwe. Ik was onder de indruk van het artikel in de Gelderlander over de opening van de nieuwe vestiging van de Voedselbank in het Winkelcentrum Dukenburg. Hier zijn, net als in de andere regionale vestigingen, geen aanbiedingen, geen zegeltjes, geen kassa’s; want alles is gratis. Voldoende voor gezinnen onder de armoedegrens om voor twee dagen in de week gratis te eten. Het zo maar uitdelen van voedselpakketten is er niet meer bij. “Waarom pindakaas verplicht aanbieden als je weet dat mensen met een andere culturele achtergrond niet van pindakaas houden”, aldus bestuurslid Marjan Hendiks. “Ook onze klanten hebben recht om te kiezen voor producten die ze nodig hebben.”
Driehonderd vrijwilligers zijn wekelijks in touw om vanuit sociale betrokkenheid een steentje bij te dragen aan het verlichten van het armoedeprobleem in Nijmegen. Een gigantisch aantal. Geen hoogdravende dikdoenerij. Gewoon pragmatisch.
fotobewerking: Ien Media
Over Vincent
Vincent Cantrijn (1951, Breda) studeerde sociale geografie/planologie en werkte in stadsvernieuwing. Sinds 1989 kent hij Nijmegen goed door zijn werk bij de gemeente en Portaal Woonstichting. Vanaf 2013 is hij zzp-debatleider. Zijn liefde voor Nijmegen en politieke verwondering staan centraal in zijn columns, al woont hij al 22 jaar in Wijchen.
PS: Geniet je van Ien, de podcast? Overweeg dan om ons te steunen met een kleine donatie. Dat kan eenmalig of maandelijks. Zo kunnen we blijven groeien zonder vervelende advertenties!
