Punt
In 48 columns van 500 woorden heb ik me in 2022 verwonderd, boos gemaakt, gegniffeld of met een glimlach teruggekeken op wat er wekelijks gebeurde in Nijmegen. Onderwerpen genoeg. Net als in Almelo is er in Nijmegen altijd wat te doen.
Bruls zei in zijn digitale nieuwjaarstoespraak: “Woningbouw dreigt te verzanden in oeverloze discussies over belangen, inspraak, procedures en bouwwensen.” Hij hoopte op meer voortgang en minder heibel door het uitleggen van politieke keuzes. Dat de Skaeve Huuse bij de Weezenhof dit jaar eindelijk zijn opgeleverd is een lichtpuntje in deze barre draagvlakdiscussietijden. Want Bruls’ woorden zijn vooral aan dovemansoren gericht. Er mag gebouwd worden wat omwonenden na jarenlang soebatten willen toestaan. Zo vatte ik het samen. Voorbeelden genoeg. Het bouwplan Batava Boterfabriek aan de Weurtseweg, nieuwbouw voor de ROC-locatie Vossenlaan of de tien woningen in Hees, die als een ernstige aantasting van het dorpskarakter werden beschouwd. Een stadspeiling om te zorgen voor stadsbreed draagvlak voor de toekomst van Veur-Lent hield de gemoederen flink bezig.
Net als de gemeenteraadsverkiezingen. Een eclatante overwinning voor de Stadspartij Nijmegen. Een coalitie met GroenLinks en D66 lag voor de hand. Maar ja; het enige wat in Nijmegen politiek voor de hand ligt is gedoe. De onderhandelingen duurden lang met prachtige metaforen als gevolg. Huwelijk van Stadspartij met GroenLinks en D66 als Postillon d’amour; bekoelde liefde; D66 als relatietherapeut; politieke paringsdans. En passant werd oude rot Ronald Migo als Stadsverkenner de stad in gestuurd om te horen wat er speelt. Het leidde tot ronkende woorden in het collegeakkoord om voor de zoveelste keer de afstand burger en politiek te verkleinen: Preferendum, uitdaagrecht, inwonersberaad, games, visualisaties, simulaties. Het kon niet op. En toen moest het Grondfest als opvolger van het Democratiefestival nog komen. De afstand is niet kleiner geworden.
NEC; nog zo’n vaste waarde in mijn columns. Een relatie met de gemeente als een perpetuum mobile dankzij eigen wetmatigheden. Jean Paul Broeren moest het Bikkelpak inleveren; de huurschuld aan de gemeente is weer niet weggewerkt; onderhandelingen over de verkoop van het stadion zitten muurvast; de directie van NEC wil woningbouw bij een vernieuwd stadion. Het linker rijtje? Kansloos. Door gemeentelijke traagheid. Aldus NEC.
Gelukkig zorgde een workshop Tepelflossen maken voor een glimlach bij mij. Net als de commotie over de eenmalige duurzaamheidstoeslag van 50 cent voor gerecyclede bierbekers tijdens de Vierdaagsefeesten. Drie miljoen euro extra uittrekken voor de verbouwing van het Valkhofmuseum was daarentegen een kleinigheidje in de raad. Mijn trechtertheorie komt gegarandeerd terug. Een stoomtreintje voor kinderen in het Goffertpark mocht niet. Een kas voor 10.000 kilo gereguleerde overheidswiet per jaar in de gemeente Lingewaard voor levering aan o.a. Nijmeegse coffeeshops mocht wel. De Nieuwe Winkel kreeg twee Michelinsterren. Reden voor GroenLinks om een veganistisch gronduitgiftebeleid voor te stellen voor een stuk gemeentegrond bij Ressen om te voorkomen dat er kipnuggets verkocht gaan worden. Nog geen grondverkoop. Tot slot liet ik Jan van der Meer namens de provincie excuses aanbieden voor het slopen van de Valkhofburcht in 1796. Excuses Jan! Het was fictief.
Dit was column 49. Na 24.500 woorden zet ik achter 2022 een punt.
––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––
Luister ook
Het 'Ien, de podcast' Jaaroverzicht 2022
Minister en wethouder samen aan het werk voor betaalbare duurzaamheid
De Donjon: de toren die er niet mocht komen
