Schouders eronder – Kiki's column
Hoi, ik ben Kiki. Ik ben gevraagd om een tweewekelijkse column te maken in reactie op wat er speelt in Nijmegen en op wat er wordt besproken in Ien, de podcast. Ik had toen niet bedacht dat het eerste thema op de agenda al meteen persoonlijk aan zou voelen.
Want het Nijmeegse politieke jaar opent met, onder andere, inflatie, alsmaar stijgende energierekeningen en ten gevolge – mensen die de eindjes niet meer aan elkaar kunnen knopen.
De tekst gaat verder onder het audiofragment
En ik moest denken aan eerder deze week. Toen ik even klaar was met de wereld. Boos op een regering die vluchtelingen buiten laat slapen. Verdrietig over klimaatverandering, racisme en armoede. En ik kreeg ongelofelijke zin om een potje te janken onder de douche. Maar de tranen rolden nog niet over mi jn wangen of ik moest de kraan alweer dichtdraaien. Want mijn verdriet om de wereld paste niet in de tweeëneenhalve minuut die ik tegenwoordig nog mag douchen van mezelf.
Nu is een korte douche verre van een groot probleem. Goed nieuws voor het klimaat ook nog. Maar laten we de onderliggende angst niet romantiseren. De angst voor stijgende rekeningen. Voor een lege rekening. Om nog meer te moeten werken terwijl je week eigenlijk al vol is.
In Nijmegen ontbreekt het aan recente cijfers over armoede, maar niet aan voorbeelden. Ik zie het in mijn eigen omgeving: mensen die bang zijn een nieuwe woonplek te moeten zoeken. Die alvast koud zijn gaan douchen. Die met huisgenoten vergaderen over hoe ze nog meer stroom kunnen besparen.
En dan hebben ze nog niet eens kinderen, een groot appartement of een hypotheek. In Nijmegen moeten 17.700 huishoudens rondkomen van een laag inkomen, volgens die niet recente cijfers. Hoe hoger de prijzen, hoe moeilijker dit wordt.
Tijdens de Politieke Avond afgelopen woensdag zei wethouder Armoede John Brom: ‘Met een hoop dingen zijn we bezig. En ik denk dat we nog wat meer moeten doen.’ Top dat hij het probleem erkent. Ook fijn dat we een wethouder op deze portefeuille hebben die armoede zelf van dichtbij heeft gekend. Nu tijd voor nog meer actie.
Ik denk bijvoorbeeld aan studenten – voor de duidelijkheid: ik ben er zelf geen van. Studenten komen volgens nationaal beleid niet in aanmerking voor de energietoeslag. Maar ze zitten wel met dezelfde hoge kosten – al helemaal als je bedenkt hoe vaak studenten in oude, slecht geïsoleerde panden wonen. Nijmeegse student Mark Mulder vond dit onzin en de rechter gaf hem deze zomer gelijk: studenten mogen niet zomaar worden uitgesloten van de regeling.
Maar wie nu naar de website van de gemeente Nijmegen gaat om een energietoeslag aan te vragen, wordt nog steeds uit het formulier gegooid zodra die aangeeft te studeren. Want energietoeslag is landelijk beleid. En terwijl Nijmegen samen met andere studentensteden lobbiet bij het Rijk voor een energietoeslag voor studenten, is het probleem nog niet opgelost.
In Leiden besloten ze niet langer te wachten. Daar kunnen studenten voor wie die de energienota onbetaalbaar wordt, nu een vergoeding krijgen uit de bijzondere bijstand. Den Haag overweegt hetzelfde. Nijmegen verzoekt studenten vooral niet nogmaals een aanvraag in te dienen.
In de podcast afgelopen donderdag sprak Rob Jaspers ook over protesten. Hij noemde protesten om natuurgebieden, tegen windmolens, voor windmolens, tegen bouwen op het Stadseiland. Maar de Nijmeegse protestgeschiedenis gaat natuurlijk ook juist over armoede. Over krakers die strijden voor betaalbare woningen. Met vorig jaar nog (weer) (eindelijk) een woonprotest. En deze week nog een protest voor menswaardige vluchtelingenopvang – want ook dat is armoe.
Ik vraag me af: hoe lang nog voordat Nijmegenaren (en de rest van Nederland) weer massaal de straat op gaan tegen armoede? Tegen oplopende prijzen? Tegen energierekeningen die zo hoog zijn dat mensen in de kou zitten? Tegen een toenemend aantal mensen dat zich gedwongen voelt te kiezen tussen eten en warmte? Tegen het feit dat er nu al mensen op straat moeten slapen?
Overigens las ik deze week een interview met John Brom in een oude Gelderlander. Hij vertelde daarin dat het bedrijf waar hij ooit begon als glaszetter, gouden tijden beleefde tijdens de Piersonrellen – door alle ramen die steeds maar opnieuw werden ingegooid. Het heeft iets poëtisch, een tienerjongen die zijn centen bij elkaar schraapt met het repareren van ramen na betogingen in het belang van de arbeidsklasse. En dat die ramen dan weer worden ingegooid en hij nog wat meer kan verdienen. En dat die jongen nu wethouder is met Armoede in zijn portefeuille.
Laten we hopen dat Brom zijn wortels niet is vergeten. En dat hij, samen met het hele college en alle raadsleden, de schouders eronder zet. Nu, voor het buiten weer vriest ena voordat mensen met honger de straat op moeten. Dan zou immers toch écht zijn eigen ruiten ingooien.
––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––
Kiki Kolman kwam iets meer dan tien jaar geleden in Nijmegen wonen. Ze heeft nog nooit de Vierdaagse gelopen, maar struint graag in de Ooij en op de Haterse Vennen, drinkt regelmatig biertjes van Nijmeegse bodem en hoopt daarom dat ze zich toch Nijmegenaar mag noemen.
Ze werkte op de debatafdeling van LUX, en is nu programmamaker bij filmfestival InScience, docent Politicologie aan de Radboud Universiteit en freelancer in het culturele circuit.
Ze heeft regelmatig meningen over van alles en nog wat – nu ook één keer in de twee weken bij Ien, de podcast. Uiteraard allemaal op persoonlijke titel.
Luister ook naar
'Arme' Nijmegenaren niet goed in beeld
