Warm welkom — Kiki's column
Nijmegen, ik ben blij. Ik ben blij dat we doen wat iedere gemeente in Nederland zou moeten doen: extra vluchtelingen opvangen. Het is zo’n moment dat ik trots ben in Nijmegen te wonen. Toegegeven, de lat ligt laag. Maar het past Nijmegen om op het moment dat door overheidsfalen vluchtelingen op straat slapen in Ter Apel, we zorgen dat er meer onderdak is. Dat we zeggen: Kom maar hier, ruimte zat.
De tekst gaat verder onder dit audiofragment
Ik vertrouw erop dat we onze nieuwe stadsgenoten, tijdelijk of niet, met open armen ontvangen. Dat we hen een warm welkom heten. En dat we hen laten zien dat ie-der-een welkom is in Nijmegen.
Maar… Dat is natuurlijk niet helemaal waar. En dan doel ik niet op ons wantrouwen richting de Amsterdammers die onze huizen opkopen. (Grapje.) Ik doel erop dat in de noodopvang in Brakkenstein geen plaats is voor ‘mensen van wie vooraf duidelijk is dat zij geen kans maken op asiel, bijvoorbeeld vanwege een veilig land van herkomst’.
Bruls riep eerder als hoofd van het veiligheidsberaad al op om ‘kansloze azielzoekers’ (zijn woorden) eerder te weren. Hij heeft het dan voornamelijk over mensen uit landen die staan op de lijst van ‘veilige landen’ (wederom: niet mijn woorden). Maar er is regelmatig discussie over deze lijst. Marokko staat er bijvoorbeeld op, maar in Marokko worden politieke activisten en journalisten uit het Rifgebergte nog regelmatig vervolgd. Veel andere Europese landen hebben Marokko niet op hun veilige-landenlijst staan. Bovendien staan er genoeg landen op de lijst waar het voor queer personen niet veilig is. Zij maken dus wel degelijk aanspraak op een vluchtelingenstatus. En sowieso was deze lijst in Nederland eind 2019 het langst van alle Europese veilige-landenlijsten. Vorig jaar waren er dan ook ongeveer twintig personen die toch wél mochten blijven.
Bruls bepleit dat mensen uit deze zogenaamde veilige landen niet in noodopvangen moeten verblijven, omdat ze de opvangcrisis vergroten en het draagvlak voor opvang in gemeentes verkleinen. Het IND geeft echter aan dat deze groep slechts zes procent vormt van de mensen die asiel aanvragen in Nederland. Het COA geeft aan dat slechts twee procent van alle azc-bewoners uit de zogenaamde veilige landen komen. Deze mensen gaan bovendien al automatisch een versnelde procedure in, waarbij het IND er alles aan doet om ze zo snel mogelijk terug te sturen naar hun land van herkomst.
Het is duidelijk dat een groot deel van deze groep volgens de huidige regels in Nederland niet in aanmerking komt voor een visum. Of dat terecht is, daar kunnen we over van mening verschillen. Maar het is ook duidelijk dat een klein gedeelte van deze groep wel degelijk recht heeft op een veilig onderkomen in Nederland. En dat kunnen we niet weten voordat ze hun procedure hebben doorlopen.
Door ‘kansloze asielzoekers’ (nogmaals: niet mijn woorden) niet welkom te heten in Nijmegen, dragen we bij aan een narratief waarin deze groep als geheel als probleemschoppers worden weggezet. Tot hun versnelde procedure is doorlopen, zullen zij toch ergens moeten verblijven. En ook al vinden onze wetgevers niet dat iemand recht heeft op een visum, zij hebben nog altijd recht om – zolang ze hier zijn – niet in de regen te slapen. Recht op een menswaardige opvang.
Ik eindig mijn column vandaag dus met dezelfde boodschap als waar ik mee begon: ik vertrouw erop dat Nijmegen, net zoals in het verleden, onze nieuwe stadsgenoten een warm welkom heet. Dat doen we met zijn allen, samen. En dat doen we, hopelijk, voor iedereen.
––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––
Kiki Kolman kwam iets meer dan tien jaar geleden in Nijmegen wonen. Ze heeft nog nooit de Vierdaagse gelopen, maar struint graag in de Ooij en op de Haterse Vennen, drinkt regelmatig biertjes van Nijmeegse bodem en hoopt daarom dat ze zich toch Nijmegenaar mag noemen.
Ze werkte op de debatafdeling van LUX en is nu programmamaker bij filmfestival InScience, docent Politicologie aan de Radboud Universiteit en freelancer in het culturele circuit.
Ze heeft regelmatig meningen over van alles en nog wat – nu ook één keer in de twee weken bij Ien, de podcast. Uiteraard allemaal op persoonlijke titel.
