Watjes
IK HEB VANDAAG als vrijwilliger dienst op het pontje voor fietsers en voetgangers over de Maas tussen Ravenstein en Niftrik. Acht uur heen en weer varen zonder het heen en weer te krijgen. Want niets is doelloos in het leven. Ook niet als je continu over een rivier heen en weer vaart. De overkant is namelijk op velerlei manieren een mysterie en ze werpt fascinerende vragen op. Want laten we wel zijn; wat ís de overkant? Denk nu niet dat ik wartaal uitkraam omdat ik te lang zonder pet op het dek in de zon heb gestaan. Mijn jarenlange ervaringen op het pontje heb ik verwerkt in het boek “Wat is de overkant? De zoektocht van een kaartjesverkoper naar het mysterie van de overkant.” Denk dus niet te licht over wat het werken als vrijwilliger op een pontje met iemand doet.
Liever luisteren dan lezen? Klik op play.
Collega’s op vergelijkbare pontjes over de Waal noemen ons watjes. De Maas; wat stelt die rivier nou voor? De Waal; dát is pas een echte rivier. De Waal is niks voor watjes. Nou is de Waal zelf ook geen watje. Tweeduizend jaar stroomde de Waal langs Nijmegen. Sinds een paar jaar stroomt de Waal door Nijmegen. Onverstoorbaar en stoer als altijd. Met laag of hoog water. Met een overkant die ineens geen echte overkant meer is, maar de oever van een eiland. Noem dat allemaal maar niks.
De Waal vraagt om stoere mensen. Zoals de Kaaisjouwers, dat waren beslist geen watjes. Ze zijn terecht met een standbeeld geëerd. Twee weken geleden bezocht ik in Vlissingen een nieuw woongebied dat gerealiseerd is op het voormalige terrein van scheepswerf De Schelde. Een paar dagen daarvoor was er een prachtig kunstwerk verschenen: Mannen tussen Staal. Een blijvende herinnering aan de arbeiders op de scheepswerf. Nadat ik bewonderend een foto had gemaakt sprak een man mij aan. Het leek helemaal nergens op. De gemeente had het beeld per ongeluk achterstevoren geplaatst en was niet van plan dat te veranderen. Er was al een actiecomité opgericht en in de Provinciale Zeeuwse Courant stonden tal van ingezonden protestbrieven. Ik vertelde de man dat er op het Kelfkensbos in Nijmegen een standbeeld komt van een Romeinse keizer op een paard. Het standbeeld wordt door de gemeente bewust ondersteboven geplaatst. Hoor je niemand over. Wat een watjes die Vlissingers met hun standbeeld dat achterstevoren staat. Zo moeilijk is dat toch niet om het gedraaid te krijgen? Vraag maar aan Rosalie Thomassen van de Stadspartij. Die diende een motie in om het Romeinenmasker op Veur-Lent te laten staan waar het tijdelijk geplaatst was. Hoezo tijdelijk? Rosalie kende de Nijmeegse klassieken. Tijdelijk betekent in Nijmegen namelijk altijd altijd. De motie werd zonder problemen door de raad aangenomen. Dat iedereen die nu door het Romeinenmasker naar een andere overkant van de Waal kijkt dan de soldaat met het originele masker doet er niet toe. De Waal is de Waal; een overkant is een overkant. Welke overkant maakte voor de raad geen moer uit.
Als het Bruls goed van pas komt gaat hij er in het openbaar prat op dat Nijmegen een anarchistisch karakter heeft. Ik beschouw dat met enige fantasie als een ode van Bruls voor de Waal. Een anarchistisch karakter. Dat zijn andere woorden voor: in Nijmegen aan de Waal wonen geen watjes.
Deze column werd donderdagavond ook uitgesproken op een Open Podium op het terrein van de Kaaij met als thema: Ode aan de Waal.
Andere columns van Vincent lezen? Klik hier!
Over Vincent
Fan van Ien?
