Zuchten
Ik kan er niet onderuit om ook iets te vinden over de vraag of de nog te realiseren voetgangersbrug over de Waalhaven toegankelijk gemaakt moet worden voor rolstoelers. De Nijmeegse raad heeft sinds deze week een joekel van een ethisch en financieel probleem op het bordje gekregen. Want om rolstoelers op een verantwoorde manier over de brug te laten gaan moet er 1,1 miljoen euro extra uitgetrokken worden. “Dat is veel geld voor inclusie”, aldus de rekkelijken in de raad. “Inclusie is inclusie”, zeggen de politieke preciezen. Buiten de politiek buitelen de meningen ook over elkaar. Als de brug er komt, al dan niet met een lift, dan wordt volgens omwonenden een gang naar de rechter niet uitgesloten. Want ongewenste inkijk, want overlast, want rotzooi, want omzetdaling op het terras van de horeca. Het is een mazzeltje voor de brug dat die niet de schuld kan krijgen voor waardedaling van de aangrenzende appartementen. Daar zorgt de markt momenteel al voor.
De tekst gaat verder onder de foto
Een inclusieve stad. Weliswaar is de term nog niet zo lang in zwang, maar de achterliggende gedachte wel. Ik herinner me nog als de dag van gisteren de tv-uitzending van Open het Dorp in 1962. Dat was me wat. Nederland stond op zijn kop door de actie om geld in te zamelen om een heus dorp te realiseren alleen voor gehandicapten. Buiten de stad. Vele jaren later kantelde dat idee. Instituten in de bossen waren niet langer de vanzelfsprekende woonplek voor gehandicapten. Ze moesten van buiten de stad ín de stad. Deze voorzichtige integratie werd onder andere bevorderd door de bouw van Fokuswoningen in woonbuurten. Bij de bouw van woningen en inrichting van buurten werden de termen Aanpasbaar Bouwen en Geboden Toegang langzaam maar zeker uitgangspunt. In de negentiger jaren werkte ik in Metterswane. Ik had een collega in een rolstoel; gevolg van polio in haar jeugd. Op zekere dag ging het brandalarm af. Uiteraard was van tevoren niet medegedeeld dat dit een oefening was. De liften waren buiten werking gesteld. Daar stonden we dan met onze collega op de achtste verdieping. Ze moest op de rug van een sterke collega naar beneden gedragen worden. Niet lang daarna kwamen er handige evacuatiestoelen te hangen. In veel hoge openbare gebouwen ook. De lijst met voorbeelden van maatregelen om rolstoelers zo veel mogelijk te laten meedoen kan moeiteloos worden aangevuld. Moraal van dit verhaal? Een inclusieve stad is een zaak van lange adem. We zijn er nog lang niet. Nijmegen ook niet.
Wethouder Jean-Paul Broeren is lyrisch over het ontwerp van de nieuwe loopbrug inclusief de finicular-achtige oplossing voor rolstoelgebruikers. Volgens hem is dit ontwerp uniek voor Europa en krijgt Nijmegen er een nieuw icoon bij. En ja: er hangt een prijskaartje aan van 3,7 miljoen euro. Er wacht de raad een lastig besluit. Tweespalt dreigt in stadhuis en stad. De alleen nog maar op papier bestaande brug zorgt voor nu al voor meer verwijdering dan voor verbinding. Daar is een brug niet voor bedoeld. Het is een politieke Brug der Zuchten.
Vincent Cantrijn is in 1951 geboren in Breda. Van 1969 tot 1975 studeerde hij sociale geografie/planologie in Nijmegen. Na zijn studie ging hij in Venlo wonen en werken. Vanuit Venlo werkte hij ook nog acht jaar als projectleider stadsvernieuwing in Eindhoven. In 1989 verhuisde hij met vrouw en kinderen terug naar Nijmegen. Door zijn werk in de stadsvernieuwing bij de gemeente en daarna bij Portaal Woonstichting kent hij Nijmegen van binnen en van buiten. Vanaf 2013 combineerde hij vroegpensioen met een zzp-bestaan als debatleider. Liefde voor Nijmegen en verwondering over politieke zaken lopen als een rode draad door zijn columns. En dat voor iemand die al 22 jaar met veel plezier in Wijchen woont. Nijmegen is voor hem letterlijk en figuurlijk nooit ver weg.
Luister ook
Regels voor hulp aan Nijmeegse ondernemers volstrekt onduidelijk
Heeft Nijmegen een slavernijverlden?
